هنوز پر از وضویم من...به قداست بی نظیرت سوگند،نگاهم برای دوریت بارانی است.خیس خیس... سجاده ام پر از مریمی شده و کمی از عطر گل انبیا،تمام مرا معطر کرده است.

به بزرگی ات قیام کرده ام و دستانم پر از قنوت است.به رکوع که رسیدم نشانت خواهم داد ترسم را...این که چقدر از زمان بی حضوریت می ترسم.گلدان شمعدانی ها را با چند شاخه گل نرگس کنار پنجره گذاشته ام...پنجره ها بازند...وهیچ پرده ای مانع رسیدن نور نیست...با همان روشنایی بی ریایت چراغانی مان کن.

رو بروی همان شمعدانی ها ،آنجا که به انتظار می خوانمت ... رو به قبله به سجده خواهم رفت...آنقدر سر به زیر می مانم تا بی قراریمان را بیشتر ببینی ... و بدانی شکیبایی بر من می گیرد...گواهی می دهم بر رسالت پر مهر جدت پایان نمازم سلام ها نثارت خواهم کرد ای بهترین بندگان خدا...از شما نوشتن نیاز به اندیشیدن ندارد. واژه ها آنقدرکه لازم است انتظار را فهمیده اند.نامتان که در کلام جاری می شود...بی هیچ اندیشیدنی کنار هم ردیف می شوند. آنقدر می نویسم تا شاید جمله ای حتی کلمه ای از نوشته هایم ، شما را شایسته باشد... هر شب به کلمه ها تمرین خواهم داد و مشق انتظار را به اشتیاق تجربه خواهم کرد...اما...اما چقدر به لیاقت رسیدن سخت است!...همسایه بی سایه ما!کوچه های شهرمان تنگ است و عجیب آلوده...ما عظمت تو را در دشت هامان به تماشا خواهیم نشست،آنجا که دست آدمی به معصومیت بکر طبیعت نرسیده است...به صمیمی ترین عصرهای جمعه که دلتنگ می شویم سوگند...بی دریغ تر از همیشه ،مهربانیت را به پذیره خواهیم آمد...ما که انتظار را هر روز مرور می کنیم ...

آقا جان...می دانی که دلهایمان را به اسارت زمان کشانده اند و زمینی مان کرده اند، اما آسمانی بودن آرزوی ماست...ای خودِ خودِ آرزوها بر آورده شو...

چه بد!قلب هامان به ناپاکی عصر عادت کرده...انگار دیگر از آلودگی این همه دروغ،به سرفه نمی افتیم و مبتلای ریای روزگار شده ایم...چشم هامان مدت هاست فراموش کرده که زیبایی چه رنگی ست...نگاهمان کن...نگاه که می کنی زیبا می شویم...

آقایمان...نمی دانی چقدر دل هامان شکسته از این همه فاصله...!

ما را ببین چگونه به احترامت به پا خاسته ایم...شک ندارم با حضورت محترم می شویم...جمعه تا جمعه ...لحظه به لحظه ...ظهور پر طمطراقت را چشم به راهیم ...

قرص کامل ماه...از آسمان طلوع کن